चारोळ्या

तू पुढे हात केलास
माझा हात धरायला,आणि
तेंव्हा मी निघालो होतो
माझा कडॆलोट करायला...

किती रात्री सरल्या
किती रात्री उरल्या
आणि किती त्यातल्या मी
माझ्या म्हणून धरल्या...

कुंपणाशी कुठेतरी
प्राजक्तं आणि कर्दळ
घरात मात्रं सगळीकडे
निवडूंगाची वर्दळ

तुझ्या आठवणीने मुलायम होणं
आता नेहमीचं झालय
मला वाटतं हे नवं वारं
तुझ्याकडूनच आलय...

तुझ्या आठवणीची करामत
म्हणून ही तिन्हीसांज दाटून येते
नाहीतर मला सांग,एका क्षणात
ही चांदण्यांची लाट कुठून येते....