चारोळ्या

तुला साधं
चोरून बघता येत नाही
मी म्हंटलंना तुला
शहाण्यासारखं वागता येत नाही

आकाशीच्या निळाईची
जेंव्हा ओढ लागते मनाला
मला वाटतं म्हणजे काय हे
सांगून कळणार नाही कुणाला

किनार्यावर आदळलेली लाट
पून्हा मागे वळलीच नाही
ती झिरपून गेली तिथेच
कशी ते कुणाला कळलीच नाही....

काट्याला फक्तं बोचणच माहीत
त्यात त्याचा दोष नाही
म्हणूनच माझा...
तुझ्यावर रोष नाही.

ही माझी जूनी सवय
रात्र जागून काढायची
आणि तुझ्यासाठी लिहिलेली कविता
तुला नं दाखवता फाडायची..